Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ΑΜΕΑ, αναπαράγουμε το άρθρο από ΤΑ ΝΕΑ: "Η ιστορία ενός πατέρα που έχει σπρώξει τον παραπληγικό γιό του σε δεκάδες μαραθωνίους".
Αντίκρισε τον κόσμο σιωπηλός. Κανείς δεν άκουσε το κλάμα του, κανείς δεν είδε τα πόδια του να κουνιούνται. Την ημέρα του τοκετού, το 1962, ο ομφάλιος λώρος τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό του κόβοντας την παροχή οξυγόνου στον εγκέφαλό του. Ο Ρικ Χόιτ γεννήθηκε παραπληγικός. Καταδικασμένος σε σιωπή. Καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να τερματίσει δεκάδες φορές στο μαραθώνιο της Βοστόνης.
Ο Χόιτ είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στη Νέα Αγγλία, την περιοχή που περικλείει τις πολιτείες Μασαχουσέτη, Νιού Χαμσάιρ, Κονέτικατ, Ρόουντ Άιλαντ και Βερμόντ. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες συμμετέχει σε αγώνες δρόμου. Από κούρσες πέντε και δέκα χιλιομέτρων μέχρι το μαραθώνιο.
Κάθεται σε ένα αναπηρικό καρότσι ντυμένος με αντιανεμικά. Πίσω του ένας άντρας με ρυτίδες χρόνου και πόνου στο πρόσωπο τον σπρώχνει σε κάθε τερματισμό. Είναι ο Ντικ Χόιτ, πατέρας του Ρικ. Δίπλα στο γιό του σε κάθε αγώνα.
Χρόνια πριν οι γιατροί τον συμβούλευαν να σταματήσει να ελπίζει. Ο γιος του, έλεγαν, ήταν καταδικασμένος να είναι φυτό για την υπόλοιπη ζωή του. Ο Ντικ Χόιτ όμως δεν εγκατέλειψε τον αγώνα. Μηχανικοί του πανεπιστημίου Tufts κατασκεύασαν έναν υπολογιστή που μπορούσε να μεταφράζει σε απλές λέξεις τις κινήσεις του κεφαλιού του Ρικ. Στην ηλικία των 13 ο Ρικ έγινε δεκτός σε δημόσιο σχολείο και σήμερα είναι απόφοιτος του Boston University.
Ο πατέρας του, συνταξιούχος στρατιωτικός της αεροπορίας, έχει αφιερώσει τη ζωή του στο γιό του. Έχουν τερματίσει σε 66 μαραθωνίους, 26 από αυτούς στη φημισμένη διαδρομή της Βοστόνης. Έχουν πάρει μέρος ακόμα και σε αγώνες τριάθλου, όπου ο Ντικ Χόιτ κολυμπάει τραβώντας με ένα σχοινί μια πλαστική βάρκα με το γιό του.
Τους φωνάζουν: «Ομάδα Χόιτ» και οι ρόδες στο αναπηρικό καροτσάκι του Ρικ φέρουν την επιγραφή: «It’s a good life!» («Είναι μια καλή ζωή»).
Αγωνίζονται για να εμπνεύσουν, για να άρουν προκαταλήψεις, ή γιατί απλά λατρεύουν τον αθλητισμό. Αν και από σωματικής πλευράς η προσπάθεια του Ντικ Χόιτ δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαίνεται σε όποιον τον παρατηρεί. Μπορεί να γύρει και να ξεκουράσει τα χέρια και το σώμα του στο καρότσι του γιού του, ενώ το σωματικό του βάρος ελαττώνεται σημαντικά και τον βοηθά να τρέχει πιο εύκολα. Πέρα από τους νόμους της φυσικής όμως το πιο δύσκολο κομμάτι είναι το ψυχολογικό. Η υπομονή και η θέληση αυτού του πατέρα να σπρώχνει το γιό του σε κάθε τερματισμό. Και η πίστη του, πριν από χρόνια, ότι το παιδί του δε θα μείνει φυλακισμένο σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Σήμερα οι Χόιτ εκτός από αθλητές, είναι δημόσια πρόσωπα στη Βοστόνη. Έχουν μετατρέψει την αγάπη τους για τον αθλητισμό και τη συγκινητική τους ιστορία σε επιχείρηση. Έχουν προσλάβει γραμματείς και επικοινωνιολόγους και πληρώνονται για εμφανίσεις και ομιλίες σε αγώνες, εκδηλώσεις και σόου στο Λας Βέγκας. Έχουν γράψει δύο βιβλία με τίτλους «Μπορείς!» και «Είναι μόνο ένα βουνό». Και πουλάνε στο ίντερνετ δύο DVD με τους αγώνες τους.
Η εμπορευματοποίηση της προσπάθειάς τους δεν αναιρεί την αγάπη του Ντικ για το γιό του, ούτε το πάθος του Ρικ για τα σπορ। Αφήνει όμως μια πικρή γεύση. Γιατί κάτι που ξεκίνησε ταπεινά και αθόρυβα, κινείται σήμερα στις ρόδες του χρήματος και της φήμης. «It’s a good life...»
O Ντικ Χόουτ θεωρείται από πολλούς ως "ο πατέτρας του αιώνα" και έτσι είναι.
Αντίκρισε τον κόσμο σιωπηλός. Κανείς δεν άκουσε το κλάμα του, κανείς δεν είδε τα πόδια του να κουνιούνται. Την ημέρα του τοκετού, το 1962, ο ομφάλιος λώρος τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό του κόβοντας την παροχή οξυγόνου στον εγκέφαλό του. Ο Ρικ Χόιτ γεννήθηκε παραπληγικός. Καταδικασμένος σε σιωπή. Καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να τερματίσει δεκάδες φορές στο μαραθώνιο της Βοστόνης.
Ο Χόιτ είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στη Νέα Αγγλία, την περιοχή που περικλείει τις πολιτείες Μασαχουσέτη, Νιού Χαμσάιρ, Κονέτικατ, Ρόουντ Άιλαντ και Βερμόντ. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες συμμετέχει σε αγώνες δρόμου. Από κούρσες πέντε και δέκα χιλιομέτρων μέχρι το μαραθώνιο.
Κάθεται σε ένα αναπηρικό καρότσι ντυμένος με αντιανεμικά. Πίσω του ένας άντρας με ρυτίδες χρόνου και πόνου στο πρόσωπο τον σπρώχνει σε κάθε τερματισμό. Είναι ο Ντικ Χόιτ, πατέρας του Ρικ. Δίπλα στο γιό του σε κάθε αγώνα.
Χρόνια πριν οι γιατροί τον συμβούλευαν να σταματήσει να ελπίζει. Ο γιος του, έλεγαν, ήταν καταδικασμένος να είναι φυτό για την υπόλοιπη ζωή του. Ο Ντικ Χόιτ όμως δεν εγκατέλειψε τον αγώνα. Μηχανικοί του πανεπιστημίου Tufts κατασκεύασαν έναν υπολογιστή που μπορούσε να μεταφράζει σε απλές λέξεις τις κινήσεις του κεφαλιού του Ρικ. Στην ηλικία των 13 ο Ρικ έγινε δεκτός σε δημόσιο σχολείο και σήμερα είναι απόφοιτος του Boston University.
Ο πατέρας του, συνταξιούχος στρατιωτικός της αεροπορίας, έχει αφιερώσει τη ζωή του στο γιό του. Έχουν τερματίσει σε 66 μαραθωνίους, 26 από αυτούς στη φημισμένη διαδρομή της Βοστόνης. Έχουν πάρει μέρος ακόμα και σε αγώνες τριάθλου, όπου ο Ντικ Χόιτ κολυμπάει τραβώντας με ένα σχοινί μια πλαστική βάρκα με το γιό του.
Τους φωνάζουν: «Ομάδα Χόιτ» και οι ρόδες στο αναπηρικό καροτσάκι του Ρικ φέρουν την επιγραφή: «It’s a good life!» («Είναι μια καλή ζωή»).
Αγωνίζονται για να εμπνεύσουν, για να άρουν προκαταλήψεις, ή γιατί απλά λατρεύουν τον αθλητισμό. Αν και από σωματικής πλευράς η προσπάθεια του Ντικ Χόιτ δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαίνεται σε όποιον τον παρατηρεί. Μπορεί να γύρει και να ξεκουράσει τα χέρια και το σώμα του στο καρότσι του γιού του, ενώ το σωματικό του βάρος ελαττώνεται σημαντικά και τον βοηθά να τρέχει πιο εύκολα. Πέρα από τους νόμους της φυσικής όμως το πιο δύσκολο κομμάτι είναι το ψυχολογικό. Η υπομονή και η θέληση αυτού του πατέρα να σπρώχνει το γιό του σε κάθε τερματισμό. Και η πίστη του, πριν από χρόνια, ότι το παιδί του δε θα μείνει φυλακισμένο σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Σήμερα οι Χόιτ εκτός από αθλητές, είναι δημόσια πρόσωπα στη Βοστόνη. Έχουν μετατρέψει την αγάπη τους για τον αθλητισμό και τη συγκινητική τους ιστορία σε επιχείρηση. Έχουν προσλάβει γραμματείς και επικοινωνιολόγους και πληρώνονται για εμφανίσεις και ομιλίες σε αγώνες, εκδηλώσεις και σόου στο Λας Βέγκας. Έχουν γράψει δύο βιβλία με τίτλους «Μπορείς!» και «Είναι μόνο ένα βουνό». Και πουλάνε στο ίντερνετ δύο DVD με τους αγώνες τους.
Η εμπορευματοποίηση της προσπάθειάς τους δεν αναιρεί την αγάπη του Ντικ για το γιό του, ούτε το πάθος του Ρικ για τα σπορ। Αφήνει όμως μια πικρή γεύση. Γιατί κάτι που ξεκίνησε ταπεινά και αθόρυβα, κινείται σήμερα στις ρόδες του χρήματος και της φήμης. «It’s a good life...»
O Ντικ Χόουτ θεωρείται από πολλούς ως "ο πατέτρας του αιώνα" και έτσι είναι.
